Dawniej przyjmowano istnienie co najmniej dwóch związków dwutlenku cyny z wodą, które nazywano kwasem a-cynowym i kwasem p-cynowym lub metacynowym. Związki te były opisane jeszcze przez Berzeliusa (1817). Jako kwas a-cynowy określano osad świeżo strącony z roztworów rozpuszczalnych cynianów przez dodatek kwasów. Przypisywano mu wzory Sn(OH)4, hSnOa lub też H2[Sn(OH)6]. Z nadmiarem zasad kwas a-cynowy odtwarza cyniany, w kwasach rozpuszcza się, tworząc sole, np. siarczan Sn(S04)2 lub azotan Sn(N03)4. Sole te są nietrwałe i łatwo ulegają hydrolizie.
Przez dłuższe stanie w zetknięciu z roztworem, z którego został wytrącony, kwas a-cynowy przechodzi w p-cynowy (metacynowy). Ten drugi można też otrzymać, działając na cynę dość stężonym kwasem azotowym. Nie rozpuszcza się on ani w kwasach, ani w zasadach. Dla kwasu p-cynowego przyjmowano wzór (H2Sn03)5 lub [Sn505(0H)g](0H)2. Przez traktowanie stężonym kwasem solnym i następujące potem silne rozcieńczenie przechodzi on do roztworu jako koloid, z którego stężony HC1 strąca osad o składzie [Sn503(0H)8]Cl2, nazywany chlorkiem meta- stanylu. W dawniejszej literaturze chemicznej spotyka się również wzmianki o solach kwasu metacynowego, nierozpuszczalnych w wodzie, a tworzących z nią jedynie roztwory koloidowe. Niektórzy autorzy przyjmują istnienie jeszcze dalszych kwasów cynowych o własnościach pośrednich między kwasem a- i p-cynowym.
Obecnie różnice w zachowaniu się tzw. kwasów cynowych wyjaśnia się różnym stopniem rozdrobnienia uwodnionego dwutlenku cyny, a rzekome powstawanie takich związków, jak chlorek metastanylu lub meta- cyniany, polega na adsorpcji przez SnO> pewnych ilości HC1 lub NaOH z roztworu. Również i zdolność kwasu metacynowego do przyłączania kwasu fosforowego z roztworu polega na adsorpcji. Zdolność tę wyzyskuje się w analizie do usuwania z roztworu H3PO4.
Leave a reply