Tlenek magnezowy, MgO, ciężar cząst. 40,32, spotyka się w przyrodzie w niewielkich ilościach jako minerał peryklaz. Sztucznie otrzymać go można nie tylko przez spalanie metalu, lecz także przez prażenie azotanu, siarczanu, a przede wszystkim węglanu magnezowego (stąd aptekarska nazwa tlenku magnezowego — viagnesia usta, czyli magnezja palona). MgO jest trudno topliwą, białą masą (tt. 2800°C) i dlatego znajduje zastosowanie, obok tlenku wapniowego, do wyrobu mas ogniotrwałych i cementów o charakterze zasadowym. W wodzie rozpuszcza się nieznacznie (2- 10″:i g na 100 w 18°C) roztwór uzyskuje odczyn wyraźnie zasadowy, co dowodzi powstawania wodorotlenku Mg(OH)2. Kwasy z łatwością rozpuszczają MgO oraz Mg(OH)2, podobnie działa dodatek soli amonowych. Pod wpływem zasad natomiast rozpuszczalność maleje.
Wpływ soli amonowych na rozpuszczalność Mg(OH)2 wyjaśnić można w następujący sposób. W roztworze nasyconym stężenie jonów Mg2 i OH” ustala się zgodnie z wartością iloczynu rozpuszczalności: [Ug][0H-p = 7.
Przez dodanie jonów NH część jonów wodorotlenowych zostaje związana na amoniak: NH. – OH . – MI, -f H.O. Wskutek tego iloczyn jonowy spada poniżej wartości I, stan równowagi zostaje naruszony i nowe ilości Mg(OH)2 przechodzą do roztworu.
Sole magnezowe, jako pochodne niezbyt mocnej zasady, ulegają w roztworze częściowej hydrolizie, jednak w temperaturze pokojowej w tak nieznacznym stopniu, że wobec lakmusu reagują obojętnie. Zdradzają dużą skłonność do łączenia się z solami litowców na sole podwójne.
Leave a reply