Posted in 
Wodorotlenek glinowy, któremu zwykle przypisują wzór Al(OH)3l powstaje jako obfity galaretowaty osad podobny z wyglądu do krzemionki, gdy do słabo kwaśnego roztworu soli glinowej doda się amoniaku lub worotlenku litowca (w tym drugim przypadku unikać należy nadmiaru odczynnika strącającego). Jak świadczą badania za pomocą promieni X, osad jest substancją bezpostaciową, zawierającą duże, bliżej nie określone ilości wody. Nie stanowi on więc zdefiniowanego związku Al2Oa z wodą i wzór jego należy formułować jako A1203 nH20.
Po dłuższym staniu w zetknięciu z roztworem, szybciej po ogrzaniu, następuje chemiczne związanie części wody i osad przechodzi w postać krystaliczną, której skład wyraża się wzorem Al(OH)3 i która może być określona jako ortowodorotlenek glinowy. Znany jest również minerał o identycznym składzie, zwany hydrargilitem i należący do układu jed- noskośnego.
Ortowodorotlenek ogrzany do około 150°C ulega częściowemu odwodnieniu, przechodząc w odmianę uboższą w wodę, tzw. wodorotlenek ,.meta”, czyli bóhmit, AIO(OH), pod względem swej struktury krystalicznej identyczny z naturalnym bauksytem, który jednak zawsze prawie jest silnie zanieczyszczony związkami żelaza. W jeszcze wyższej temperaturze (około 300°C) następuje całkowite odwodnienie. Powstaje przy tym Y-AI2O3, który, jak już wspomniano, w 1000cC przechodzi w a-AO.s, czyli korund. Bóhmit powstaje również przez strącanie z roztworu soli glinowych amoniakiem na gorąco.
Inna odmiana metawodorotlenku glinowego, AIO(OH), należąca do układu rombowego, znana jest jako minerał diaspor. Po ogrzaniu do 420°C przechodzi on bezpośrednio w «-A1203, może więc być określony jako a-AlO(OH) w odróżnieniu od bóhmitu, czyli y-AlO(OH).
