Posted in 
Zastosowania. Przed wynalezieniem porcelany cyna stosowana była na szeroką skalę do wyrobu naczyń codziennego użytku {misy, dzbany, kubki, talerze itp.). Również i naczynia miedziane powlekano od wewnątrz cyną dla zabezpieczenia ich przed działaniem kwasów organicznych zawartych w potrawach {pobielanie naczyń). Obecnie blisko połowę wytwarzanej cyny zużywa się do pokrywania blachy żelaznej dla zabezpieczenia przed rdzewieniem. Powlekanie to odbywa się w ten sposób, że blachę po dokładnym oczyszczeniu jej powierzchni przeciąga się przez kąpiel ze stopionej cyny, na której pływa warstwa stopionego tłuszczu. Po wyjęciu z kąpieli blachę przepuszcza się przez walce w celu odciśnięcia nadmiaru cyny. Tak spreparowana „blacha biała” używana jest głównie do wyrobu puszek do konserw. Cyna bowiem praktycznie całkiem nierozpuszczalna w słabych kwasach, mogących znajdować się np. w konserwach owocowych, jest zupełnie nietrująca. Powinna ona jednak być całkowicie wolna od ołowiu. Nie jest to konieczne dla cyny, z której wyrabiane są piszczałki do organów itp.
Duże znaczenie mają też stopy cyny. Spośród nich stopy z miedzią, zwane brązami, znane były ludzkości już w najdawniejszych okresach rozwoju kultury, a i obecnie mają pierwszorzędne znaczenie jako materiał do odlewów. Opis ich zamieszczono łącznie z innymi stopami miedzi (§ 326). Z innych stopów wspomnieć należy o stopach z ołowiem (30—60% Pb), używanych do lutowania, oraz antymonem (10—20% Sb) i niewielkimi ilościami miedzi, służących pod nazwą metalu britannia do wyrobu drobnych przedmiotów codziennego użytku. Cyna wchodzi też w skład stopów łożyskowych oraz stopów łatwo topliwych.
W związkach, podobnie jak german, cyna występuje z wartościowością — 4, +2 i +4. Związki cyny dwuwartościowej zdradzają dość dużą skłonność przechodzenia w wyższy stopień 'utlenienia, mają więc własności redukujące.
