Berylowce

Są to pierwiastki o charakterze elektrododatnim, który występuje u nich w silniejszym stopniu niż u pierwiastków grupy poprzedniej. Dotyczy to przede wszystkim cięższych przedstawicieli grupy. Natomiast czołowy pierwiastek beryl, jedyny z całej rodziny, wykazuje własności amfoteryczne i przypomina tym pierwiastki grupy III, zwłaszcza glin. Następny z kolei pierwiastek, magnez zbliża się w swoich własnościach do pierwiastków rodziny pobocznej grupy II, tak iż typowe własności rodziny występują dopiero w trzecim z kolei pierwiastku, wapniu. Tworzy on wraz z pozostałymi trzema pierwiastkami ściślejszą rodzinę wapniowców lub metali ziem alkalicznych.

Jak wynika z danych tablicy 74, u metali rodziny berylowców nie widać stopniowej zmiany własności fizycznych w miarę wzrostu liczby atomowej. Spowodowane to jest różną strukturą ich sieci przestrzen- nych w stanie stałym. Beryl i magnez tworzą sieć przestrzenną o symetrii heksagonalnej (rys. 128, § 248), wapń i stront mają sieć sześcienną z obsadzonymi środkami ścian (rys. 126), bar zaś (i prawdopodobnie rad) — również sieć sześcienną, lecz z obsadzonym środkiem przestrzennym sześcianu (rys. 127).

W związkach berylowce występują prawie zawsze jako pierwiastki dwudodatnie. Wynika to z budowy ich powłok elektronowych, zawierających na najwyższym poziomie po 2 elektrony walencyjne, a na następnych układ elektronowy, właściwy helowcowi, poprzedzającemu dany berylowiec o dwa miejsca.

Wapń i magnez należą do pierwiastków najbardziej rozpowszechnionych na powierzchni ziemi, stanowiąc 3,39% i 1,94% dostępnej człowiekowi materii (por. tabl. 1, § 6) i zajmując odpowiednio piąte i ósme miejsca wśród wszystkich pierwiastków. Stront, a zwłaszcza bar należą również do pierwiastków dość pospolitych beryl spotyka się już znacznie rzadziej. Rad natomiast, dość silnie promieniotwórczy, należy do pierwiastków najrzadszych.