Posted in 
Ogrzewany w stanie stałym nawet do niezbyt wysokiej temperatury, dwutlenek ołowiu rozkłada się na tlenek ołowiawy i tlen. Również podczas ogrzewania Pb02 z kwasem siarkowym następuje wydzielanie tlenu. Z kwasem solnym w tych warunkach powstaje chlor. Dwutlenek ołowiu jest więc silnym środkiem utleniającym. Substancje łatwo palne, jak siarka lub fosfor (nawet czerwony), rozcierane z PbOi, ulegają zapaleniu. Na tym polega zastosowanie jego w przemyśle zapałczanym.
W mocnych stężonych kwasach dwutlenek ołowiu rozpuszcza się na zimno tworząc sole, wywodzące się od jonu Pb’i+. Sole te są jednak bardzo nietrwałe i łatwo rozkładają się podczas ogrzewania. Stosunkowo najlepiej poznany został octan ołowiowy, Pb(CH3COO)/„ krystalizujący z roztworów w stężonym kwasie octowym w postaci bezbarwnych igieł o tt. 175°C. Używa się go niekiedy w preparatyce organicznej jako środka utleniającego.
W roztworach wodnych sole ołowiowe ulegają łatwo całkowitej hydrolizie z wydzieleniem brunatnoczarnego Pb02, np.: Pb{S04)2 + 2HaO = PbOa + 2H2S04. Chlorek ołowiowy, PbCU, powstający przez rozpuszczenie PbC>2 na zimno w stężonym kwasie solnym, łatwo rozpada się na PbCło i chlor. W stanie czystym otrzymać go można przez działanie chlorem na zawiesinę PbCl2 w stężonym kwasie solnym. Z roztworu wyodrębnia się na razie kompleksową sól (NH/JalPbCIe] (chloroołowian amonowy, izomorficzny z solą pinkową, por. § 254), którą następnie rozkłada się stężonym kwasem siarkowym: (NH4)2[PbCl,] + H2S04 = (NH4)2S04 + 2HC1 + PbCl4. Chlorek ołowiowy wydziela się jako ciężka oleista ciecz barwy żółtej.
Nieco trwalsze od samego chlorku ołowiowego są sole kompleksowe, powstające przez przyłączenie doń chlorków litowców (chloroołowiany). Należy do nich i wspomniana sól amonowa. Otrzymano też fluorooło- wiany baru, strontu i wapnia, o wzorze ogólnym Mi:PbF6.
Znacznie wybitniej niż własności zasadowe występuje w dwutlenku ołowiu charakter bezwodnika kwasowego. Związki powstające zeń przez przyłączenie tlenków lub wodorotlenków silnie zasadowych noszą nazwę kwasu octowego w garnkach. Proces trwa kilka tygodni, po upływie których oddziela się otrzymany produkt od nie zużytego ołowiu i po zmieleniu suszy.
