Posted in 
Dwutlenek ołowiu odgrywa dużą rolę w tzw. akumulatorach ołowianych. Akumulatorami nazywa się rodzaj ogniw »galwanicznych, w których doprowadzona z zewnątrz energia elektryczna zostaje zamieniona na energię chemiczną, jednakże w ten sposób, iż może być pobrana z powrotem w postaci energii elektrycznej. Najczęściej stosowany akumulator ołowiany bezpośrednio po wyjściu z fabryki składa się z dwóch elektrod ołowianych, mających kształt grubych krat, których oka wypełnione są gąbczastym ołowiem. Jako elektrolit służy 25 — 30%-owy kwas siarkowy.
Podczas przepuszczania prądu przez akumulator zachodzi elektroliza kwasu siarkowego. Na elektrodzie ujemne] wydziela się wodór, na dodatniej — tlen. Ten drugi utlenia wypełniający oka elektrody gąbczasty ołów na PbCh. Po skończonym utlenieniu akumulator jest „naładowany” (rys. 136).
Gdy po naładowaniu połączy się obie elektrody przewodnikiem, popłynie przez niego prąd od elektrody z PbC>2 do elektrody z ołowiu. W samym akumulatorze natomiast prąd płynąć będzie od elektrody ołowianej do elektrody z PbCń, tj. w kierunku przeciwnym kierunkowi prądu „ładującego”. Pierwsza z tych elektrod stanowić więc będzie na zewnątrz biegun ujemny akumulatora, druga (z PbCb) — dodatni. w kwasach. Dwutlenek ołowiu otrzymać można przez utlenienie związków ołowiawych podchlorynami w roztworze zasadowym, np. (I):
Pb(CH3COO)3 + CaCl(OCL) -f HaO = Pb03 + CaCl3 + 2CH3OOOH, (I) lub też działaniem kwasu azotowego na minią (II): Pb304 + 4HN03 = Pb02 + 2Pb(N03)2 + 2H20. (II) Wytwarza się go również na drodze elektrolitycznej.
