NaOH. Wskutek dużej ilości ciepła, wydzielającej się podczas tej reakcji, sód topi się, a jako lżejszy od wody wypływa na jej powierzchnię i szybko porusza się po niej w różnych kierunkach, -Jeśli zaś przytrzyma się go przez czas jakiś na jednym miejscu, nagromadzone ciepło reakcji może spowodować zapalenie wydzielającego się wodoru, niekiedy z gwałtownym wybuchem, Z tego powodu podczas doświadczenia należy zachować jak najdalej idącą ostrożność. Najlepiej przeprowadzać rozkład wody sodem, owinąwszy niewielki kawałek metalu w bibułę i zanurzywszy go za pomocą szczypiec pod wodę, tak by uniemożliwić zetknięcie sodu z tlenem powietrza.
Sód zdolny jest też rugować wodór z amoniaku, gdy przepuszcza się ten gaz dokładnie osuszony nad stopionym metalem w 300—400°C. Tworzy się przy tym amidek sodowy, NaNH2 substancja stała, bezbarwna, topiąca się w 210°C i z wodą tworząca wodorotlenek sodowy i amoniak: NaNH, + IIOH = NaOH + NH3.
W ciekłym amoniaku sód, jak i inne litowce, rozpuszcza się z zabarwieniem intensywnie niebieskim. Przyjmuje się na ogół, że powstaje przy tym roztwór koloidowy.
Zastosowanie sodu. W technice sód znajduje zastosowanie jako produkt wyjściowy do otrzymywania takich związków, jak nadtlenek, Na202 {używany do wyrobu H202 i środków bielących), amidek i cyjanek sodowy. W laboratorium jest on często używanym środkiem redukującym w różnych syntezach organicznych. Czasem stosuje się go też do dokładnego odwadniania takich rozpuszczalników, jak eter, benzyna, lecz nie alkohol, z którym sód reaguje podobnie jak z wodą: Na -f C2H5OH = V2H2 -r C2H5ONa etanol etanolan.
Leave a reply