Posted in 
Używana zwykle do tego celu aparatura Downsa przedstawiona jest na rysunku 144. Stopiona sól znajduje się w naczyniu IV, wyłożonym masą ogniotrwałą. Przez dno naczynia wprowadzona jest grafitowa anoda A. Ponad anodą znajduje się klosz z blachy żelaznej B, połączony z siatką drucianą D, otaczającą anodę.
Sód jest metalem o połysku srebrzystobiałym, tak miękkim, że z łatwością daje się krajać nożem. Jest lżejszy od wody, topi się w 97,5°C i wrze w 883°C. Para sodu jest barwy fiołkowej i składa się przeważnie z pojedynczych atomów. W stanie stałym sód ma dość dobrą przewodność elektryczną (około 1/3 przewodności srebra). W wilgotnym powietrzu świeżo wytworzona powierzchnia metalicznego sodu szybko matowieje na skutek pokrywania się warstewką wodorotlenku i węglanu, która w dalszym ciągu rozpływa się dzięki pochłanianiu wilgoci i wobec tego nie chroni głębszych warstw metalu przed dalszym utlenianiem. Sód należy więc przechowywać albo w naczyniach hermetycznie zamkniętych, z których usunięto powietrze, albo też pod warstwą oleju parafinowego lub nafty.
Ogrzany na powietrzu sód spala się płomieniem barwy intensywnie żółtej, tworząc nadtlenek, Na2Cb. Jeszcze energiczniej reaguje z chlorem, wobec bromu natomiast w zwykłej temperaturze zachowuje się dość biernie, wstępując w reakcję dopiero po ogrzaniu. W podwyższonej temperaturze łączy się też z siarką, fosforem, a w około 360°C także i z wodorem. Powinowactwo sodu do tlenu jest tak znaczne, że odbiera on go większości innych tlenków. Między innymi sód energicznie reaguje z wodą, wydzielając wodór i wytwarzając w roztworze wodorotlenek
