Ołów

Głównym minerałen lu otrzymania metalu stępuje on w wielu mi< Zjednoczonych, Meksyl krajach Europy. W Pc Śląsku, w pobliżu Tarr na mniejszą skalę ceru nie mających praktyczr można krokoit (chrom ołowiu z innymi chroi wreszcie zbudowane <

– 3Pb3(PO/,)2 PbCL, mime PbCl2- W północnym 1 ilości rodzimego ołowiu Liczne dane wskazu Egipcie. W dawniejszy z cyną, lecz już Ceza nie otrzymywali ołów .——r- , „ „ tyjskich i używali go na większą skalę do wyrobu rur wodociągowych. '

Wytapianie ołowiu z galeny odbywa się obecnie przeważnie trzema metodami, które można określić jako: 1) prażenie złożone, 2) prażenie redukcyjne i 3) metodę osadową.

– 1. Pierwsza z tych metod stosowana bywa najczęściej. Siarczek ołowiawy poddaje się w piecach płomiennych prażeniu w temperaturze. Przez rozpuszczenie cyny w rozcieńczonych kwasach mineralnych otrzymać można odpowiednie sole cynawe. Siarczan i azotan rozpuszczają się łatwo w wodzie, ulegając przy tym hydrolizie. Druga z tych soli ulega bardzo łatwo rozkładowi podczas ogrzewania.

Siarczek cynawy, SnS, powstaje podczas przepuszczania siarkowodoru przez zakwaszony x’oztwór soli cynawej. Tworzy osad barwy ciemnobrunatnej. Poza barwą różni się on od siarczku cynowego również tym, że nie rozpuszcza sią w roztworach siarczków litowców i amonu. Jeżeli jednak roztwory te zawierają oprócz jonów S2 (lub HS—) jony wielosiarczkowe, jak to np. ma miejsce w tzw. żółtym siarczku amonowym, wówczas siarczek cynawy zostaje utleniony na cynowy i przechodzi do roztworu jako tiocynian: SnS + S3- + S = [SnS3]3-. Z takiego roztworu kwas solny strąca już nie siarczek cynawy, lecz żółty siarczek cynowy (por. § 256, ustęp końcowy).