Posted in 
Próby otrzymywania związku ołowiu z wodorem o wzorze PbH4, analogicznym do wzoru germano- i cynowodoru, przez długi czas kończyły się niepowodzeniem. Dopiero P a n e t h (1920) zdołał wytworzyć go,
Procesy chemiczne, zachodzące w akumulatorze podczas pobierania z niego prądu elektrycznego (podczas „wyładowywania” akumulatora), można przedstawić w następujący sposób. Jony wodorowe, dążące do elektrody Pb02, zostają tam zobojętnione przez elektrony, przybywa- jące z obwodu zewnętrznego. Powstający zaś wodór redukuje dwutlenek ołowiu na tlenek, który z kwasem siarkowym tworzy nierozpuszczalny siarczan ołowiawy: Pb02 + 2 PT + 2© = H„0 -f PbO, PbO -f H2S04 = HaO H- PbS04.
Równocześnie na elektrodzie przeciwnej ołów wysyła do obwodu / zewnętrznego elektrony, sam zaś przekształca się w jony ołowiawe, Pb2+, które z dążącymi ku tej elektrodzie anionami S04 tworzą również nierozpuszczalny PbSC: Pb = 20 + Pb2-, Pb3″ + SOj- PbS04.
Ogólnie przemiany zachodzące w akumulatorze podczas jego wyładowywania mogą być przedstawione następującym równaniem sumarycznym: Pb + PbO, + 2 2 PbSO 4 + 2HaO. (I
W miarę powstawania coraz większych ilości PbS04 na obu elektrodach zmniejsza się zasób energii w akumulatorze. Równocześnie stężenie kwasu w roztworze maleje. Można więc mierząc gęstość elektrolitu sądzić o stopniu wyczerpania akumulatora.
W celu ponownego naładowania przepuszcza się przez akumulator prąd w kierunku przeciwnym, tj. biegun dodatni akumulatora łączy się z dodatnim biegunem zewnętrznego źródła prądu, ujemny z ujemnym.
Przemiany, przedstawione przez sumaryczne równanie (I), przebiegają ołowianów. Znane są trzy ich szeregi, których skład może być przedstawiony odpowiednio przez wzory ogólne MjPbC>4 (ortoołowiany), MjPbOa (metaołowiany) i Mj[Pb(OH)6] (sześciohydroksoołowiany). Są one przeważnie w wodzie nierozpuszczalne i izomorficzne z odpowiednimi cynianami.
Do ołowianów zaliczyć można też i minię, tlenek ołowiu o składzie f PbOi, otrzymywany przez dłuższe ogrzewanie na powietrzu rozdrobnionego tlenku ołowiawego (masykotu, lecz nie glejty) do temperatury około 500°C. Minia jest proszkiem barwy jaskrawoczerwonej o gęstości 9,1 g/cm3. W wyższej temperaturze rozpada się z powrotem na PbO i tlen. Minię roztartą w oleju stosuje się do uszczelniania kranów, spojeń rur metalowych, a także — z powodu zdolności kryjących — jako farbę do malowania konstrukcji żelaznych w celu zabezpieczenia ich przed rdzewieniem. Pod działaniem kwasu azotowego minia daje azotan ołowiawy z równoczesnym wydzieleniem PbOa (por. wyżej równanie II). Na podstawie tej reakcji uważać ją można za ortoołowian ołowiawy o wzorze PbiPbO/,].
Przyjmowane dawniej istnienie tlenku ołowiu o wzorze PDO3, który można by było uważać za metaołowian ołowiawy Pbn[PbIV03], obecnie podawane jest w wątpliwość.
