Posted in 
W stanie stosunkowo najczystszym otrzymuje się krzem przez redukcję fluorokrzemianu potasowego glinem użytym w nadmiarze: – 3KjSiF, i 4Al = 3Si -r OKF 4AIF8.
Można też użyć do tego celu i krzemionki: 3Ki()a — 1 Al = 2A12()3 i 3Si. Uwolniony krzem rozpuszcza się w nadmiarze stopionego glinu, z którego wydziela się po oziębieniu w postaci kryształów barwy ciemnoszarej, przypominających z wyglądu grafit.
Tak zwany krzem bezpostaciowy otrzymuje się jako brunatny lub szarozielony proszek przez redukcję dwutlenku krzemu sproszkowanym magnezem. Należy przy tym unikać nadmiaru magnezu, aby zapobiec tworzeniu się krzemku magnezowego, Mg-iSi. Dla zmniejszenia zaś gwałtowności przemiany rozcieńcza się mieszaninę reagującą, dodając pewną ilość tlenku magnezowego.
Użycie węgla do redukcji dwutlenku krzemu prowadzi do tworzenia się węglika krzemu, SiC, zamiast wolnego pierwiastka: SiO, — 30 = SiC f 2CO.
Gdy redukcja odbywa się w obecności stopionego żelaza, uwolniony krzem rozpuszcza się w nim i tworzenie się węglika nie następuje. Tym sposobem nie można jednak otrzymać czystego krzemu, lecz jedynie jego stop z żelazem, zawierający co najmniej kilka procent tego metalu. Znacznie częściej wytwarza się w technice stopy o zawartości żelaza sięgającej 25°/c i więcej, znane pod nazwą żelazokrzemu (ferrosilicium). Stopy te znajdują dość szerokie zastosowanie jako dodatek do niektórych gatunków żelaza lanego (§ 408). Obecność większych ilości krzemu w stopach żelaznych czyni je odpornymi na działanie stężonych kwasów siarkowego i azotowego. Również i stopy z glinem znajdują pewne zastosowanie jako materiał do odlewów.
