Otrzymywanie i własności metalu – sód

Sód w stanie wolnym (jak również i potas) otrzymany został po raz pierwszy w 1807 r. przez Davy’ego drogą elektrolizy stopionego wodorotlenku. Do chwili obecnej otrzymuje się zazwyczaj metaliczny sód na skalę techniczną tą samą metodą. Elektrolizę prowadzi się nieco powyżej temperatury topnienia NaOH (328°C) pomiędzy elektrodami żelaznymi. Sód tworzy się na katodzie w stanie stopionym i jako lżejszy od elektrolitu wypływa na powierzchnię, skąd czerpie się go za pomocą specjalnych naczyń. Na anodzie na skutek rozładowania jonów wodorotlenowych wydziela się tlen i powstaje woda: – 2 OH — 20 = 1/20 + H20 .

Ta ostatnia dyfunduje do przestrzeni katodowej, gdzie reaguje z sodem, odtwarzając wodorotlenek i wydzielając wolny wodór, co wpływa na zmniejszenie wydajności procesu.

Ujemną stroną tej metody jest również konieczność użycia jako materiału wyjściowego wodorotlenku zamiast znacznie tańszego chlorku. Otrzymywaniu metalicznego sodu przez elektrolizę stopionego NaCl długi czas stała na przeszkodzie wysoka temperatura topnienia soli kuchennej (801 °C wobec 328°C dla NaOH). Pomijając znacznie większy koszt paliwa, temperatura ta, niezbyt odległa od temperatury wrzenia sodu (883°C) sprawia, że część sodu pozostaje w stopionej soli w postaci subtelnej zawiesiny i nie może być wydobyta.

W ostatnich czasach jednak przez odpowiednie dodatki (chlorek potasowy, chlorek wapniowy lub fluorek sodowy) zdołano obniżyć temperaturę topnienia elektrolizowanej soli do około 600°C, w której zjawisko to nie zachodzi, tak iż obecnie elektroliza stopionego chlorku stosowana jest coraz częściej.

You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.

Leave a Reply

WordPress.