Reakcje analityczne jonu Al3+

Z kwasami jeszcze słabszymi od octowego, jak węglowy, tiosiarkowy, azotawy, glin w ogóle nie tworzy soli, gdyż po dodaniu do obojętnego roztworu soli glinowej którejkolwiek soLi tych kwasów otrzymuje się wskutek natychmiastowej całkowitej hydrolizy zamiast odpowiedniej soli glinowej galaretowaty osad wodorotlenku glinowego, np.: – 2A13 + 3COf + 3110 = 2Al(OIE)a – SCO.

W podobny sposób zachowują się też sole glinowe wobec rozpuszczalnych siarczków, np. siarczku amonowego: – 2A13+ + 3S2’+ OHsO = 2Al(()H)s-3HS. Siarczek glinowy, ARS., można otrzymać jedynie przez bezpośrednie łączenie pierwiastków w wyższej temperaturze. Woda całkowicie go jednak hydrolizuje na wodorotlenek glinowy i siarkowodór.

Podobnie zachowuje się azotek glinowy, A1N oraz węglik, A1/,C3. Pierwszy z nich powstaje podczas ogrzewania sproszkowanego glinu w strumieniu azotu w 740cC lub też mieszaniny tlenku glinowego z węglem w 1600°C jako szaroniebieski proszek krystaliczny. Ciepło tworzenia A1N z pierwiastków wynosi 76,47 kcal/mol. Azotek glinowy zadany wodą lub jeszcze lepiej rozcieńczonymi roztworami zasad na gorąco wydziela amoniak (por § 169, punkt 2). Węglik otrzymuje się przez ogrzewanie tlenku glinowego z węglem w temperaturze około 2000°C. W stanie czystym ma on barwę jasnożółtą. Reagując z wodą wydziela metan (por. § 221).

Reakcje analityczne jonu Al3+. W toku systematycznej analizy kationów (por. § 145) glin strąca się razem z kationami grupy siarczku amonowego jako wodorotlenek. Od innych kationów tej grupy daje się on oddzielić dzięki rozpuszczalności jego wodorotlenku w kwasach i mocnych zasadach, lecz nie w amoniaku. Jako reakcji specyficznych do wykrycia związków glinowych można użyć powstawania błękitu Thenarda przez prażenie tlenku glinowego z azotanem kobaltawym lub też reakcji z moryną, żółtym barwnikiem pochodzenia roślinnego. Roztwór badany po zadaniu alkoholowym roztworem moryny wykazuje zieloną fluorescencję w razie obecności nawet drobnych ilości związków glinu.

Ilościowe oznaczanie glinu odbywa się zazwyczaj przez strącenie wodorotlenku amoniakiem (węglanem, tiosiarczanem, octanem itp.), wyprażenie otrzymanego osadu i ważenie jako AhO:i. Bardziej nowoczesna metoda polega na reakcji jonów Al34″ z hydroksychinolinąj C:tH(NOH7 w wyniku której powstaje trudno rozpuszczalny związek kompleksowy o wzorze Al(CoHjjNO)3.