Posted in 
D w u c y j a n, C2N2, ciężar cząst. 52,04, otrzymuje się najlepiej działaniem soli miedziowej na stężony roztwór cyjanku potasowego. Powstający przejściowo cyjanek miedziowy rozpada się na sól miedzia- wą i dwucyjan: Cu2+ + 2CłST = Cu(CN)2 = CuCIs + /» (CJST)2.
Tworzy się też jako produkt utlenienia cyjanowodoru, HCN dwutlenkiem azotu w 250—450°C wobec katalizatorów: – 8nC5T-L2N02 = 4(CiT)2 +4H,0-L?St2 ,
Dwucyjan jest gazem o ostrym zapachu, nieco przypominającym zapach gorzkich migdałów. Łatwo daje się skroplić i pod zwykłym ci- śnieniem wrze w — 20,7°C, zestala się w — 34,4°C. Spala się na powietrzu charakterystycznym różowym płomieniem z niebieską obwódką. Przez spalanie w tlenie pod ciśnieniem kilku atmosfer uzyskać można temperatury do 5000°K. W wodzie rozpuszcza się łatwo. Jest silnie trujący, ale nie w takim stopniu, jak inny, niżej wymieniony związek węgla z azotem, zawierający w swym składzie ponadto jeszcze i wodór.
Cyjanowodór, HCN, ciężar cząst. 27,03, można otrzymać przez działanie 50%-owym kwasem siarkowym na cyjanożelazin potasowy: KIMONU + 3EIJSO, = 2K,S<), 4- FeSO + 6HCN .
Powstaje również przez przepuszczanie mieszaniny NHJ i CO nad katalizatorami (Fe20ł, ANOj lub Ce02) w 500—700cC: XH, -r co = nex HaO albo przez częściowe utlenienie mieszaniny metanu i amoniaku wobec rozżarzonej siatki platynowej:
CEL, + XII, -f 1,5 02 =3 HCN 4 3IIJ ) j 115 kcal, wreszcie z mieszaniny węglowodorów z azotem lub amoniakiem pod wpływem luku elektrycznego wytwarzanego przez prąd zmienny. Bezpośrednie łączenie się pierwiastków zachodzi dopiero w temperaturach powyżej 1800°C.
