Sole ołowiawe

Sole ołowiawe wywodzące się od tlenku ołowiawego jako tlenku zasadowego, są przeważnie w wodzie trudno rozpuszczalne. Spośród soli pospolitych kwasów łatwo rozpuszczają się jedynie octan i azotan oło-

Zarówno ołów, jak i wszystkie jego związki są silnie trujące. Minimalne nawet dawki, wprowadzane systematycznie do organizmu, nie zostają zeń wydalane, tak iż działanie ich sumuje się. Zatruciu ołowiem, czyli tzw. ołowicy, ulegają przede wszystkim robotnicy hut ołowianych, fabryk akumulatorów, farb ołowianych itp. W pierwszych stadiach ołowica jest uleczalna.

Ołów znajduje bardzo różnorodne zastosowanie. Wyrabia się zeń rury gazowe i wodociągowe, powłoki ochronne do przewodów elektrycznych i kabli podwodnych, płyty akumulatorowe (§ 265). Jako jedyny spośród pospolitych metali odporny na działanie kwasu siarkowego niezbyt stężonego, służy on do wykładania komór w fabrykach tego kwasu (§ 151), panwi, w których następuje pierwsze zatężenie kwasu komorowego, itp. Z powodu miękkości i plastyczności używa się go do wyrobu uszczelek do aparatów pracujących pod wysokim ciśnieniem.

Przez dodanie niewielkich ilości antymonu ołów zyskuje znaczną twardość. Taki „twardy” ołów, zawierający 10—3Q#/o Sb, służy do odlewu czcionek drukarskich. Śrut zawiera nieznaczną domieszkę arsenu (0,3°/o), dzięki której stopiony ołów staje się łatwo płynny i podczas studzenia przez wlewanie do wody ki‘zepnie w postaci kropel o kształcie kulistym. Stop cyny z ołowiem (1 : 1) używany jest jako lut miękki. Ołów wchodzi też w skład różnych stopów łożyskowych.

W związkach ołów występuje jako pierwiastek o wartościowości —4, T 2 i +4. W odróżnieniu od poprzednio omówionych pierwiastków IV grupy, związki odpowiadające niższemu stopniowi utlenienia ołowiu (ołowiawe) są trwalsze od związków ołowiu c z terowa r teściowego (ołowiowych). Pierwsze nie mają więc własności redukujących, jak związki cynawe. Przeciwnie, związki ołowiowe zdradzają skłonność do przechodzenia w ołowiawe, wywierają więc silne działanie utleniające.