Węglik krzemu, SiC

Powstający podczas redukcji dwutlenku krzemu węglem w piecu elektrycznym w 2000°C węglik krzemu, SiC, w stanie czystym tworzy bezbarwne kryształy układu heksagonalnego, mające zazwyczaj kształt sześciokątnych blaszek. Można go też otrzymać przez stapianie metalicznego krzemu z węglem w 1200—1400cC, przy czym wydzielają się znaczne ilości ciepła (28 kcal/g-cz.).

Sieć krystaliczną węgliku krzemu przedstawić można jako nieco zdeformowaną i odpowiednio rozszerzoną sieć diamentu, w której co drugi atom węgla zastąpiony został atomem krzemu. Odległość C—Si w sieci węgliku krzemu wynosi 1,90 A, jest więc niemal dokładnie ró- wna średniej arytmetycznej z odległości międzyatomowych w kryształach diamentu i krzemu (1,94 A).

Otrzymywany w technice węglik krzemu jest zwykle zabarwiony na kolor granatowoczarny w świetle odbitym, granatowy lub ciemnozielony w przechodzącym. Odznacza się niezwykłą twardością, prawie równą twardości diamentu. Znajduje więc zastosowanie jako materiał do wyrobu tarcz szlifierskich pod nazwą karborundu.

Na działanie czynników chemicznych karborund jest nadzwyczaj odporny. Nie ulega działaniu stężonych kwasów ani na zimno, ani na gorąco. Nawet mieszanina stężonego kwasu azotowego i fluorowodorowego, w której rozpuszcza się wolny krzem, pozostaje bez wpływu. Chlor w 600°C nadgryza go jedynie powierzchniowo. Stapiany natomiast z mocnymi zasadami w obecności środków utleniających, węglik krzemu zamienia się całkowicie na węglan i krzemian: SiC + 4NaOH + 203 = Na2Si03 + Na8C03 2H20.

Ogrzany powyżej 2200°C węglik krzemu rozpada się na składniki, przy czym krzem paruje, pozostawiając węgiel w postaci grafitu. Różnego rodzaju masy, składające się w przeważnej części z węglika krzemu pod nazwami silit, silundum i in., znajdują zastosowanie w technice jako materiały ogniotrwałe do wyrobu tygli, do wykładania pieców oporowych itp.

You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.

Leave a Reply

WordPress.