Chlorek miedzią wy, CuCl, otrzymać można kilkoma różnymi sposobami. Tworzy się on np. podczas wprowadzania dwutlenku siarki do zmieszanych z sobą roztworów siarczanu miedziowego i chlorku sodowego: – 2NaCi + 2CUS04 SOs + 2HsO == 2 CuCl -f 2NaHS(J4 -f H,S04.
Ogrzewanie metalicznej miedzi ze stałym chlorkiem rtęciowym pro' wadzi również do powstawania Chlorku miedziawego: HgCla 2 Cu = 2 CuCl | Hg. Powstaje on dalej przez ogrzewanie bezwodnego chlorku miedziowego: – 2 CuCl» = 2 CuCl -j- Cl, lub podczas przepuszczania suchego chlorowodoru nad rozżarzoną miedzią: – 2 Cu + 2HC1 = 2CnCl r H2.
Można wreszcie działać na miedź stężonym kwasem solnym na gorąco z dodatkiem niewielkiej ilości chloranu potasowego. Powstaje przy tym przejściowo ciemno zabarwiony roztwór, który po pewnym czasie odbarwia się. Zawiera on miedź w postaci zespolonego kwasu chloro- miedziawego, H[CuClaj. Kwas ten przez rozcieńczenie roztworu wodą rozkłada się i chlorek miedziawy strąca się jako nierozpuszczalny w wodzie osad. W stanie czystym jest on zupełnie biały w zetknięciu z wilgotnym powietrzem zabarwia się na kolor zielonkawy wskutek utlenienia na zasadowy chlorek miedziowy.
Chlorek miedziawy rozpuszcza się w stężonym kwasie solnym oraz w roztworach chlorków litowców, przy czym powstaje kwas chloro- miedziawy lub jego sole ehloromiedziny, np. K[CuCl2]. Roztwory takie absorbują na zimno tlenek węgla tworząc z nim związek o wzorze Cu(CO)Cl. Związek ten udało się otrzymać w stanie krystalicznym. Na gorąco ulega on rozpadowi na składniki. Dzięki tej reakcji roztwory chlorku miedziawego w kwasie solnym stosowane są do ilościowego oznaczania CO w mieszaninach gazowych (np, gaz świetlny, gazy wielkopiecowe itp.).
Leave a reply