W łuku elektrycznym krzem łączy się z wodorem bezpośrednio. Znacznie łatwiej otrzymać związki tych pierwiastków z krzemku magnezowego, powstającego podczas redukcji dwutlenku krzemu nadmiarem magnezu: Si02 + 4 Mg = Mg„Si + 2 MgO.
Działając na otrzymany w ten sposób krzemek magnezowy kwasem solnym, otrzymuje się obok wodoru mieszaninę kilku krzemowodorów, których skład da się przedstawić wzorem ogólnym SinH2n+2, analogicznym do wzoru węglowodorów szeregu alkanowego. Głównym produktem jest SiHi obok nieznacznych ilości innych krzemowodorów: Mg2Si + 4HC1 = 2MgCla + SiH.
O ile jednak liczba atomów węgla w indywidualnie poznanych wyższych członach szeregu alkanowego dochodzi do 100 atomów, o tyle wodorowe związki krzemu zawierają najwyżej 6 atomów Si w cząsteczce. Związki te zostały dokładniej zbadane w 1916 r. przez Stocka, który zaproponował dla nich nazwę silanów (jednosilan, dwusilan itd.). Ważniejsze własności silanów podaje tablica 60.
Silany są to związki niezbyt trwale. W zetknięciu z powietrzem zapalają się tym łatwiej, im większa jest liczba atomów krzemu w cząsteczce. Produktami spalania są: dwutlenek krzemu i woda. Pod wpływem zasad silany rozkładają się, wydzielając wodór i tworząc sole kwasu krzemowego: SiH + 2OH“ ] H20 = SiO- + 4H2.
Woda działa podobnie, lecz znacznie wolniej. Pod wpływem wyładowań elektrycznych następuje rozpad na krzem i wodór. Działaniem fluorowców można w silanach, podobnie jak w węglowodorach, wymienić atomy wodoru na fluorowce. Podczas działania wody na otrzymane w ten sposób fluorowcopochodne silanów powstają przejściowo związki tlenowodorowe, nazwane przez Stocka siloksa- nami, np.: – 2SiH3Br + HaO = 2HBr + (SiH3)20 dwusiloksan.
Leave a reply