Posted in 
Roztwory mają odczyn silnie zasadowy, po odparowaniu wydzielają się z nich wodorotlenki strontowy i barowy w postaci ośmiohydratów: Sr(OH)2 8HsO i Ba(OH)2 8H-20.
Tlenek i wodorotlenek strontowy znajduje zastosowanie w cukrownictwie do oczyszczania cukru i odcukrzania melasu. W odróżnieniu od wodorotlenku wapniowego tworzy on bowiem nierozpuszczalne cukrzany, które po odsączeniu od roztworu macierzystego ulegają rozkładowi pod działaniem C02, uwalniającym cukier.
Wodorotlenek barowy, stosunkowo łatwo rozpuszczalny w wodzie, używany jest jako zasada w laboratorium analitycznym zamiast wodorotlenków sodowego i potasowego, w porównaniu z którymi ma tę zaletę, że roztwory jego są wolne od rozpuszczonych węglanów. Roztwory muszą jednak być starannie zabezpieczone przed dostępem CCb z powietrza, w przeciwnym bowiem razie powstaje nierozpuszczalny BaCOn-
Nadtlenki, strontowy i szczególnie barowy, powstają łatwiej i są trwalsze od nadtlenku wapniowego. Spotyka się je zwykle w postaci ośmiohydratów. Nadtlenek barowy, Ba02 8H20, stosowany był dawniej do wydzielania tlenu z powietrza metodą Brina {§ 16), do fabrykacji nadtlenku wodoru (§ 34), jako środek bielący itp.
Sole strontowe i barowe na ogół przypominają sole wapniowe i są najczęściej z nimi izomorficzne. Różnice polegają głównie na różnej rozpuszczalności, przy czym dla jednych soli rozpuszczalność rośnie od wapnia do baru, dla innych — maleje. Sole strontowe zajmują pod względem rozpuszczalności zawsze stanowisko pośrednie pomiędzy wapniowymi a barowymi. Sole barowe rozpuszczalne w wodzie i w słabych kwasach są trujące.
