Posted in 
W ostatnich czasach zaczyna coraz bardziej wchodzić w użycie metoda mrówczanowa otrzymywania węglanu potasowego. W tym celu działa się na siarczan potasowy w roztworze wodorotlenkiem wapniowym, wprowadzając równocześnie tlenek węgla, CO, pod ciśnieniem 30 at (por. § 225, ustęp końcowy): K2S()4 -t- Ca(OH)2 + 2 CO = CaS04 | 2HCOOK .
Powstający w tej reakcji mrówczan po odsączeniu od strąconego siarczanu wapniowego wydziela się z roztworu przez odparowanie do sucha, po czym przez prażenie z dostępem powietrza przekształca się go w węglan: – 2HCOOK + Oa = K,C03 + CO , + H,Q .
Bezwodny węglan potasowy jest bezbarwną masą krystaliczną, o gęstości 2,30 g/cm3, topiącą się bez rozkładu w 894°C. Przyciąga wilgoć z powietrza i obficie rozpuszcza się w wodzie z wydzieleniem dość znacznych ilości ciepła (9,5 kcal na g-cz.). W 100 g wody w 0°C rozpuszcza się 105 g, w 20°C — 110,5 g, w 110°C — 155,8 g soli. Na skutek hydrolizy odczyn roztworu jest silnie zasadowy.
W technice węglanu potasowego używa się do podobnych celów, jak i sodowego, a więc głównie w przemyśle mydlarskim i szklarskim, poza tym również w farbiarstwie, bieleniu i in. Ze względu na wyższą cenę potaż ma jednak znacznie mniejsze zastosowanie niż soda.
W laboratorium stosuje się niekiedy bezwodny węglan potasowy jako dość energiczny środek odwadniający. Wodorowęglan (kwaśny węglan) potasowy, KHCO3, powstający przez wysycenie ługu potasowego dwutlenkiem węgla, rozpuszcza się w wodzie nieco tylko trudniej od węglanu normalnego, lecz bez porównania łatwiej niż analogiczna sól sodowa. Wskutek tego węglan potasowy nie może być otrzymany z chlorku metodą Solvaya, która opiera się całkowicie na malej stosunkowo rozpuszczalności wodorowęglanu sodowego (§ 308).
