Posted in 
Z roztworu alkoholowego udało się natomiast otrzymać berylany sodowy i potasowy, o wzorze ogólnym M2Be02. Od wodorotlenku glinowego, do którego Be(OH)2 jest bardzo podobny, można ten ostatni odróżnić, gdyż jest rozpuszczalny w roztworze węglanu amonowego.
Sole berylowe, powstające przez działanie na tlenek lub wodorotlenek odpowiednich kwasów, wykazują w roztworze wskutek hydrolizy odczyn kwaśny. Chlorek berylowy, BeCl2, otrzymać można w stanie bezwodnym, działając na metal suchym gazowym chlorem lub chlorowodorem. Przedstawia białą krystaliczną masę, topiącą się w 405oC, wrzącą w 488°C. W wodzie rozpuszcza się bardzo łatwo, wydzielając przy tym znaczne ilości ciepła. Z roztworu, zawierającego nadmiar kwasu solnego, krystalizuje po odparowaniu hydrat BeCŁ 4H20. Z roztworu nie zakwaszonego wydzielają się chlorki zasadowe. Podczas ogrzewania w stanie stałym hydrat ulega hydrolizie pod działaniem wody kry- stalizacyjnej i traci chlorowodór pozostawiając tlenek.
Podobnie jak chlorek berylowy zachowują się bromek i jodek. Węglan berylowy, BeCO}, wydziela się z roztworów soli berylowych, zawierających nadmiar wolnego C02, jako czterohydrat. Węglany litowców strącają sole zasadowe o zmiennym składzie, rozpuszczalne w nadmiarze odczynnika.
Siarczan berylowy otrzymywany przez rozpuszczenie tlenku lub wodorotlenku w nadmiarze rozcieńczonego kwasu siarkowego, krystalizuje z roztworu po odparowaniu jako czterohydrat, BeSO/, – 4H20. Łatwo tworzy zarówno sole zasadowe, jak i sole podwójne z siarczanami litowców, np. KoBefSO 2H20.
Rozpuszczalne sole berylowe nadają roztworowi smak słodki, stąd używana w piśmiennictwie francuskim nazwa pierwiastka — glucinium (symbol Gl). Związki berylu są silnie trujące.
