Category Chemia

Związek ten o ciężarze cząst. 76,14 powstaje z pochłanianiem ciepła w reakcji bezpośredniej podczas przepuszczania pary siarki nad rozżarzonym węglem: C + 2S = CS2 —15,4 kcal.

Podczas ogrzewania w stanie stałym pięciohydrat przechodzi najpierw w trójhydrat, potem w jednohydrat, wreszcie powyżej 200°C traci ostatnią cząsteczkę wody sól bezwodna jest białym proszkiem, który chciwie pochłania na powrót wodę i zabarwia się przy tym na niebiesko. Może on być użyty do wykrywania obecności H20 w cieczach organicznych (np. w alkoholu, benzenie itp.) i jako środek odwadniający.

Po dodaniu stężonego kwasu solnego do roztworu barwa zielona powraca wskutek tworzenia się zespolonych anionów [CuClg]- lub [CuChJ2-. Takie same kompleksy występują też w stężonych roztworach samego chlorku (autokompleksy). Kwasy chlo- romiedziowe odpowiadające tym jonom zespolonym zostały otrzymane w postaci krystalicznych hydratów barwy czerwonej o składzie H[CuCl3] 3H20 i H2[CUC1′,] 5H20. Znane są też liczne sole zespolone chlorku miedziowego z chlorkami litowców o wzorach ogólnych M[CuCl3] i M2[CuCh] (ehloromiedziany).

Bromek srebrowy, AgBr, towarzyszy niekiedy w przyrodzie chlorkowi. Powstaje w podobny sposób jak chlorek i jest całkiem do niego podobny. Różni się jedynie barwą bladożółtawą. W wodzie rozpuszcza się jeszcze trudniej niż chlorek trudniej też rozpuszcza go amoniak, łatwo natomiast cyjanek potasowy i tiosiarczan sodowy. Na światło jest bardziej wrażliwy niż chlorek, diatego częściej jest stosowany w fotografii.

Srebro jest metalem o silnym białym połysku. Daje się dobrze polerować. Jest dość miękkie, bardzo ciągliwe i kowalne: można je wyciągnąć w drut, którego kilometr waży zaledwie 0,5 g, lub też wykle- r pać na listki o grubości 0,00025 mm, przeświecające światłem niebieskawym. Spośród wszystkich metali wyróżnia się najlepszą przewodnością elektryczną (61,4 Q 1 w 18°C) i cieplną (1,006 cal/cm sek stopień w 18°C). Srebro topi się w 960,5°C, wrze w 1980°C. Para jego jest zabarwiona na kolor niebieski i składa się z cząsteczek jednoato- mowych.

Powstający podczas redukcji dwutlenku krzemu węglem w piecu elektrycznym w 2000°C węglik krzemu, SiC, w stanie czystym tworzy bezbarwne kryształy układu heksagonalnego, mające zazwyczaj kształt sześciokątnych blaszek. Można go też otrzymać przez stapianie metalicznego krzemu z węglem w 1200—1400cC, przy czym wydzielają się znaczne ilości ciepła (28 kcal/g-cz.).

W zwykłej temperaturze cyjanowodór jest ruchliwą bezbarwną cieczą o gęstości 0,6969 g/cmi, odznaczającą się silnym odurzającym zapachem gorzkich migdałów. Jest nadzwyczaj silną i gwałtownie działającą trucizną. Już 50 mg wystarcza do zatrucia dorosłego człowieka w ciągu kilku sekund. Jako odtrutkę stosuje się nadtlenek wodoru.

Jodek srebrowy prawie wcale nie rozpuszcza się w amoniaku, choć stały AgJ przyłączać może do 3 cząsteczek NH3. Łatwo natomiast rozpuszcza się on w cyjanku potasowym i tiosiarczanie sodowym. Stwierdzono też tworzenie się zespolonych anionów AgJ.7′ i AgJg” w stężonych roztworach jodowodoru i jodków.

Woda zawierająca w roztworze znaczne ilości soli wapniowych (obok wodorowęglanu wchodzi tu w rachubę również i siarczan wapniowy oraz sole magnezowe) jest określana jako twarda. Jest ona mało przydatna zarówno do gospodarstwa domowego, jak i do-celów technicznych. Mydło rozpuszczone w wodzie twardej tworzy z solami wapniowymi trudno rozpuszczalny osad i pieni się dopiero po całkowitym usunięciu jonów wapniowych z roztworu. Podczas gotowania woda twarda pozostawia osad, który przylega do ścianek i dna zbiornika czy kotła, tworząc tzw. kamień kotłowy. Powoduje on nie tylko zwiększone zużycie paliwa (na skutek zmniejszenia przewodności cieplnej ścianek), lecz może też być powodem rozerwania kotła.

Chlorek miedzią wy, CuCl, otrzymać można kilkoma różnymi sposobami. Tworzy się on np. podczas wprowadzania dwutlenku siarki do zmieszanych z sobą roztworów siarczanu miedziowego i chlorku sodowego: – 2NaCi + 2CUS04 SOs + 2HsO == 2 CuCl -f 2NaHS(J4 -f H,S04.

Istnienie określonych kwasów krzemowych nie jest jeszcze udowodnione z całą pewnością. W każdym razie kwas krzemowy byłby kwasem bardzo słabym. Jak wykazały badania van Bemmelena (1896), podczas dalszego odwadniania następuje w pewnym momencie zmętnienie uwodnionej krzemionki, a równocześnie kurczenie się jej na skutek dalszej utraty wody ustaje. Punkt ten, nazwany przez van Bemmelena punktem przemiany („Umschlagspunkt”), odpowiada mniej więcej składowi osadu, wyrażonemu wzorem Si02 2H2Q lub Si(OH)4. Można by więc sądzić, że ma się tu do czynienia z określonym związkiem, który należałoby nazwać kwasem ortokrzemowym. Pomiary prężności pary nasyconej nad osadem krzemionki uwodnionej wykazały jednak, że prężność ta maleje stopniowo w miarę wysychania osadu (rys. 117). Na przykładzie rozkładu węglanu wapniowego stwierdzono natomiast (§ 227), że prężność rozkładowa substancji stałej w określonej temperaturze zachowuje wartość stałą, dopóki substancja ta nie ulega całkowitemu rozpadowi.

Otrzymany po odparowaniu roztworu i stopieniu bezwodny NaOH znajduje się w handlu najcze.ściej w postaci lasek, granulek lub płatków. Techniczny produkt zawiera zazwyczaj pewne ilości chlorku i węglanu. Usuwa się je przez rozpuszczenie wodorotlenku w alkoholu, w którym sole te są nierozpuszczalne.