Zwykle z przeróbki minerałów litowych i służy do wytwarzania innych soli tego pierwiastka, gdyż ze względu na małą rozpuszczalność łatwo może być otrzymany w stanie czystym. Krystalizuje w układzie jedno- skośnym.

Z zasadami słabymi, jak np. zasada amonowa, kwas krzemowy w ogóle soli nie tworzy. Toteż dodanie do roztworu szkła wodnego soli amonowej, np. NH4CI, powoduje wytrącenie uwodnionej krzemionki w postaci galaretowego osadu.

Ołów jest metalem ciężkim, barwy szaroniebieskiej, łatwo topli- wym (por. tabl. 52, § 213) i tak miękkim, że daje się rysować nawet paznokciem. Można go wywalcować na cienkie blachy, ze względu jednak na małą wytrzymałość mechaniczną nie daje się otrzymać zeń zbyt cienkiego drutu. Przewodnictwo cieplne i elektryczne ołowiu, jak na metal, nie jest zbyt wielkie (por. tabl. 62, § 244). W odróżnieniu od wyższych homologów ołów tworzy sześcienną sieć przestrzenną z obsadzonymi środkami ścian (rys. 126, § 248).

Złoto należy do pierwiastków rzadkich. W przyrodzie znajduje się ono prawie wyłącznie w postaci rodzimej. Istnieją dwojakiego typu złoża złotodajne. W złożach pierwotnych występuje ono w żyłach kwarcowych skał wybuchowych w postaci drobniutkich ziaren i blaszek zwykle w towarzystwie pirytu, cbalkopirytu i innych minerałów siarczkowych. Podczas wietrzenia skał złotonośnych ziarenka złota odporne na działanie chemiczne wilgoci i tlenu atmosferycznego zostają spłukane przez wody opadowe i jako cięższe osadzają się w łożyskach wielkich rzek łącznie z okruchami innych minerałów. W ten sposób powstają ławice piasków złotodajnych stanowiące wtórne miejsca występowania złota. Najdrobniejsze cząstki złota zostają uniesione przez rzeki do morza, gdzie zawartość złota wynosi przeciętnie 0,01—0,05 mg na 1 m3 wody morskiej.

Wodorotlenek sodowy, ciężar cząst. 40,00, zwany dawniej sodą żrącą lub kaustyczną, otrzymuje się następującymi metodami:

Powstawanie bieli ołowianej podczas procesu holenderskiego można przedstawić mniej więcej za pomocą następujących równań: Pb + aOz -i- CH3COOH = Pb(OH)(CH3COO), – 6Pb(OHj(CH3COO) -f 2C0a = Pb(OII)3 2PbC03 + 3Pb(CH3COO)a + 2H20 .

Tlenek ołowiawy, PbO, otrzymuje się na skalę techniczną przez utlenienie stopionego ołowiu w strumieniu powietrza. Powstaje też przez rozkład termiczny węglanu ołowiawego lub azotanu, a wreszcie podczas gotowania wodorotlenku ołowiawego ze stężonym ługiem sodowym lub potasowym. Jeżeli został utworzony poniżej temperatury topnienia (884cC), ma postać żółtego proszku, znanego pod nazwą masykot. Stopiony zastyga po oziębieniu w postaci łusek krystalicznych układu rombowego, barwy czerwonawej (d = 9,4 g/cm3). Ta czerwona odmiana tlenku ołowiawego, zwana glejtą, jest w zwykłej temperaturze odmianą trwałą. Przejście odmiany żółtej o gęstości nieco większej w odmianę czerwoną odbywa się jednak bardzo powoli. Można je przyśpieszyć, gotując odmianę żółtą przez czas dłuższy z wodą. Temperatura przemiany leży około 490°C. służy jako anoda, katodą jest cienka blacha z czystego ołowiu elektrolit stanowi roztwór fluorokrzemianu ołowiawego, zawierający pewien nadmiar wolnego kwasu. Dodatek żelatyny do elektrolitu sprawia, że ołów osadza się z roztworu w postaci zwartej, dobrze przylegającej warstwy. Zawarte w ołowiu domieszki szlachetniejsze (Bi, Cu, Ag) opadają na dno naczynia, tworząc tam tzw. szlam anodowy, mniej sziachet- ne zaś (Zn, Fe) przechodzą do roztworu i nie wydzielają się na katodzie. “

Metale należą do substancji obdarzonych wybitną skłonnością do występowania w stanie krystalicznym. Nie udało się dotychczas otrzymać żadnego metalu w stanie szklistym, bezpostaciowym. Przechodząc ze stanu ciekłego w stan stały, metale rzadko tworzą pojedyncze kryształy o większych wymiarach, ograniczone regularnymi płaszczyznami.

Związek ten o ciężarze cząst. 76,14 powstaje z pochłanianiem ciepła w reakcji bezpośredniej podczas przepuszczania pary siarki nad rozżarzonym węglem: C + 2S = CS2 —15,4 kcal.

Podczas ogrzewania w stanie stałym pięciohydrat przechodzi najpierw w trójhydrat, potem w jednohydrat, wreszcie powyżej 200°C traci ostatnią cząsteczkę wody sól bezwodna jest białym proszkiem, który chciwie pochłania na powrót wodę i zabarwia się przy tym na niebiesko. Może on być użyty do wykrywania obecności H20 w cieczach organicznych (np. w alkoholu, benzenie itp.) i jako środek odwadniający.

Po dodaniu stężonego kwasu solnego do roztworu barwa zielona powraca wskutek tworzenia się zespolonych anionów [CuClg]- lub [CuChJ2-. Takie same kompleksy występują też w stężonych roztworach samego chlorku (autokompleksy). Kwasy chlo- romiedziowe odpowiadające tym jonom zespolonym zostały otrzymane w postaci krystalicznych hydratów barwy czerwonej o składzie H[CuCl3] 3H20 i H2[CUC1′,] 5H20. Znane są też liczne sole zespolone chlorku miedziowego z chlorkami litowców o wzorach ogólnych M[CuCl3] i M2[CuCh] (ehloromiedziany).

Bromek srebrowy, AgBr, towarzyszy niekiedy w przyrodzie chlorkowi. Powstaje w podobny sposób jak chlorek i jest całkiem do niego podobny. Różni się jedynie barwą bladożółtawą. W wodzie rozpuszcza się jeszcze trudniej niż chlorek trudniej też rozpuszcza go amoniak, łatwo natomiast cyjanek potasowy i tiosiarczan sodowy. Na światło jest bardziej wrażliwy niż chlorek, diatego częściej jest stosowany w fotografii.