18 marca, 2015 
Metale grupy I, użyte w postaci amalgamatów (stopów z rtęcią), łączą się z borowodorami, tworząc sole, np. Na2 B2He. Innego rodzaju sole powstają z równoczesnym wydzieleniem wodoru pod wpływem mocnych zasad: – 2M-OH + B2H6 = M2[B2H1(OH)2] + H2.
Metoda Stocka
Fluorowcowe związki glinu cz. II
Tworzy krystaliczną masę o gęstości 2,44 g/cm3. W stanie zupełnie czystym jest biały: drobne zanieczyszczenia związkami żelaza nadają mu zwykle barwę żółtawą. Już w zwykłej temperaturze chlorek glinowy ma dość znaczną prężność pary, która w 183°C osiąga wartość 1 Atm, wskutek czego następuje sublimacja. Topnienie zachodzi dopiero w temperaturze 192,6°C (pod ciśnieniem 2 Atm). Podczas topnienia następuje bardzo znaczny (prawie dwukrotny) wzrost objętości. Gęstość pary w pobliżu temperatury sublimacji wskazuje na podwójny wzór cząsteczki, Al2Cl6. W temperaturach wyższych następuje dysocjacja na cząsteczki pojedyncze, praktycznie całkowita w 700—800°C. W przeciwieństwie do chlorków litowców i berylowców, stopiony chlorek glinowy prądu elektrycznego prawie nie przewodzi.
Tlenki i wodorotlenek potasowy
Przez spalanie potasu z dostateczną ilością tlenu lub powietrza powstaje ponadtlenek o wzorze K02, substancja stała, krystaliczna, barwy pomarańczowobrunatnej. Jak wszystkie nadtlenki litowców, K02 jest dość odporny na działanie wyższych temperatur. Natomiast w obecności substancji łatwo przyłączających tlen działa jako silny środek utleniający, reagujący znacznie energiczniej niż tlen wolny. Z kwasami tworzy nadtlenek wodoru, odpowiednią sól potasową i tlen (I):
Tlenki i wodorotlenek wapnia
Tlenek wapniowy (wapno palone), CaO, ciężar cząst. 56,08, otrzymuje się w olbrzymich ilościach przez ogrzewTanie węglanu wapniowego do około 800°C w specjalnych piecach, zwanych wapiennikami (rys. 113, § 227). Powstaje też przez silne prażenie soli wapniowych innych kwasów tlenowych, jak azotanu, a nawet siarczanu. Jak wszystkie tlenki wapniowców, jest on białą porowatą masą (tt. 2576°C). Po stopieniu w piecu elektrycznym krzepnie w postaci kryształów o gęstości 3,40 g/cm3 i (tak samo jak tlenki MgO, SrO i BaO) o strukturze sieci przestrzennej typu soli kamiennej (rys. 76, § 99). Ogrzany płomieniem palnika tleno-wodorowego świeci światłem oślepiająco białym (światło Drummonda).
Jodek, azotan i węglan magnezowy
Zupełnie podobnie do chlorku zachowuje się bromek magnezowy. Występująca w pokładach stassfurckich w środkowych Niemczech sól podwójna MgBr2 KBr 6H20, analogiczna do karnalitu („bromokarna- lit”) stanowi substancję wyjściową do fabrycznego otrzymywania bromu.
Występowanie oraz własności galu i indu
Oba te pierwiastki należą do najmniej rozpowszechnionych na ziemi. Gal towarzyszy w minimalnych ilościach wielu blendom cynkowym. Stanowi on również stalą niemal domieszkę technicznego glinu. Minerałem zawierającym stosunkowo największe ilości galu jest występujący w południowo-wschodniej Afryce germanit (por. § 251) (0,6—0,7#/o Ga). W podobnych warunkach występuje także ind.
Szkło – kontynuacja
Stan szklisty jest stanem termodynamicznie nietrwałym. Przejście w trwały stan krystaliczny jest utrudnione przez duże tarcie wewnętrzne cieczy prze chłodzonej. Z biegiem czasu zachodzą jednak w szkłach niedostrzegalne zmiany, wywołujące powstawanie napięć wewnętrznych. Zmiany te określa się jako „starzenie się” szkła. Takie „zestarzałe” szkło pęka niekiedy z łada powodu, podobnie jak szkło nierównomiernie studzone. Ogrzanie zaś do temperatury bliskiej temperaturze mięknie- nia szkła wywołuje jego „odszklenie”, tj. krystalizację. Szkło staje się mętne i bardzo kruche.
Rodzaje krzemianów
W ortokrzemianach, gdzie stosunek liczby atomów Si:0 wynosi 1:4, czworościany te nie mają pomiędzy sobą wspólnych atomów tlenu: każdy z nich występuje jako samodzielny element budowy (rys. 118a). W ten sposób przedstawia się np. budowa oliwinu (Mg,Fe)2[SiC>4], fenaki- tu Be2[SiO/,|, cyrkonu Zr[SiO/J i innych ortokrzemianów. Pomiędzy warstwami sieci przestrzennej, zbudowanymi z grup [SiO]’1-, mogą być rozmieszczone w prawidłowy sposób także warstwy zawierające obok jonów metalu inne atomy lub grupy elektroujemne, jak F—, OH— lub O2-. Taką budowę mają np. minerały: cyjanit (dysten) Al20[SiO/J, topaz Al2(0H,F)2[Si04] i inne.
Otrzymywanie i własności boru. Borki
Bor w przyrodzie występuje zawsze w związkach z tlenem, głównie jako kwas borowy i jego sole. Jako minerał sassolin o składzie HjBO.-j kwas ten spotyka się zwykle zmieszany z siarką w niektórych okolicach wulkanicznych Italii (Sasso koło Sieny, wyspy Liparyjskie). Zawierają go także niektóre źródła mineralne oraz gorące pary, wydzielające się w tych okolicach ze szczelin skorupy ziemskiej, znane pod nazwą soffioni. Woda powstała z kondensacji tych par tworzy laguny i jeziora, zawierające do 0,2% kwasu borowego. Również i w wodzie morskiej znajduje się kwas borowy w ilości około 0,2 g/m3. Morskiego pochodzenia są też zapewne pokłady soli tego kwasu, występujące w niektórych krajach w znacznych ilościach. Najdawniej znany spośród soli jest boraks, Na2B407 10H2O, sprowadzany do Europy z Tybetu jeszcze w wiekach średnich pod nazwą tinkalu. Innymi ważniejszymi naturalnymi boranami są: boracyt 2Mg3B8Oi5 MgCl2, kolemanit Ca2B6On 5H2O, boronatrokalcyt NaCaBsOg 6H2O, znajdowane w Peru oraz w Stassfur- cie w środkowych Niemczech, a przede wszystkim kernit, NaBjOj 4H20, którego olbrzymie pokłady, odkryte w Kalifornii w 1928 r., stanowią obecnie główne źródło, dostarczające surowca do produkcji preparatów borowych.
Ogólne własności metali cz. II
Gęstość metali leży w bardzo szerokich granicach, pomiędzy 0,534 g/cm3 (dla litu) a 22,7 g/cm3 (dla osmu). Le względu na gęstość dzieli się zwykle metale na lekkie o gęstości mniejszej od 5, do których należą litowce, berylowce i niektóre spośród metali grupy III, oraz ciężkie, obejmujące pozostałe metale o gęstości większej niż 5.
Związki miedziowe
Tlenek miedziowy, CuO, ciężar cząst. 79,54. otrzymuje się zwykle przez utlenienie miedzi w temperaturze czerwonego żaru z dostatecznym dopływem powietrza: – 2Cu + (X, = 2 CuO -u 2 35 kcal lub przez prażenie wodorotlenku, węglanu lub azotanu miedziowego.
Proces fotograficzny
Podstawą procesu fotograficznego jest — jak już wspomniano — fotochemiczny rozpad bromku lub chlorku srebrowego. Masa światłoczuła klisz i filmów fotograficznych jest drobnoziarnistą zawiesiną bromku srebrowego w żelatynie. Na skutek naświetlania podczas fotografowania rozpad jego zostaje zaledwie zapoczątkowany i klisza naświetlona pozornie niczym się nie różni od nienaświetlonej. Powstawanie widocznego obrazu na kliszy osiąga się przez tzw. wywoływanie, podczas którego poddaje się ją działaniu różnych substancji redukujących („wywoływaczy”), jak hydrochinon HO – CQH4 OH, metol NH(CHj)
