W stanie czystym NaCl nie jest higroskopijny. Znane powszechnie wilgnięcie soli kuchennej powoduje obecność niewielkich ilości zanieczyszczeń, przede wszystkim soli magnezowych. W temperaturze zwykłej krystalizuje z roztworu sól bezwodna w temperaturach niższych powstaje hydrat NaCl 2H2O, rozkładający się nieco powyżej 0°C.

W nadmiarze tiosiarczanu sodowego Ag2Si>0:i łatwo rozpuszcza się tworząc sole zespolone o różnym składzie. Kilka takich związków otrzymano też w stanie stałym. W roztworze powstają przeważnie zespolone aniony [AgfSOafe]3-. Na tworzeniu takich kompleksów polega rozpuszczanie się w roztworach tiosiarczanu sodowego licznych trudno rozpuszczalnych soli srebrowych, jak halogenki, cyjanek i in.

Tworzenie się jonów amminomiedziowych jest bardzo charakterystyczne dla związków dwuwartościowej miedzi i pozwala wykryć w roztworze minimalne jej ilości, a to dzięki intensywnej barwie tych jonów.

Domieszki srebra, występujące w rudach miedzianych, dostają się do czarnej miedzi, a podczas jej rafinowania na drodze elektrolitycznej przechodzą wraz ze złotem do szlamu anodowego, skąd mogą być wyodrębnione.

Heksagonalna odmiana rozpuszcza się w dostrzegalnym stopniu w wodzie (w 20°C 0,4 g, w 100°C około 1 g GeOi w 100 g wody). Roztwór ma odczyn kwaśny, co dowodzi, że następuje powstawanie kwasu germanowego, H2GeC>3 lub Ge(OH)/„ bardzo słabego o stałej dysocjacji rzędu 10—9. Kwas ten jest znany jedynie w roztworze wodnym, dotychczas bowiem nie udało się otrzymać określonego związku dwutlenku germanu z wodą. Znane są natomiast sole, germaniany, wywodzące się od Ge02 jako bezwodnika, np. Li4Ge04 (ortogermanian), Na2Ge03 (meta- germanian), Na2Ge20-, (dwugermanian), Na2Ge409 (czterogermanian). Z roztworów krystalizują one zwykle w postaci hydratów.

Pod względem analitycznym cyna należy do grupy siarkowodorowej, gdyż zarówno jony Sn2+, jak i Sni+ tworzą osad z siarkowodorem w roztworze kwaśnym. W obrąbie tej grupy siarczki cyny tworzą wraz z siarczkami arsenu, antymonu i niektórych rzadziej spotykanych pierwiastków podgrupę tzw, siarczków kwasowych, rozpuszczalnych w żółtym siarczku amonowym z utworzeniem tiosoli. Spośród siarczków tej podgrupy siarczki cyny stosunkowo najłatwiej rozpuszczają sią w kwasie solnym. Sole cynowe dają się odróżnić od cyna wy ch po barwie siarczku oraz po braku własności redukujących.

Również trydymit |3, oziębiony poniżej 870°C, bez takich mineralizatorów nie przechodzi od razu w kwarc P, lecz daje się oziębić znacznie poniżej tej temperatury, W 117°C następuje przemiana jego w trydymit a, należący do układu rombowego. Tę odmianę krzemionki, trwalszą w zwykłej temperaturze od trydymitu P, lecz nietrwałą względem kwarcu «, spotyka się w przyrodzie w zastygłej lawie niektórych wulkanów. Kryształy trydymitu a tworzą się też pod wpływem długotrwałego działania wysokiej temperatury w cegłach ogniotrwałych, którymi wyłożone są piece martenowskie.

Dwutlenek ołowiu odgrywa dużą rolę w tzw. akumulatorach ołowianych. Akumulatorami nazywa się rodzaj ogniw »galwanicznych, w których doprowadzona z zewnątrz energia elektryczna zostaje zamieniona na energię chemiczną, jednakże w ten sposób, iż może być pobrana z powrotem w postaci energii elektrycznej. Najczęściej stosowany akumulator ołowiany bezpośrednio po wyjściu z fabryki składa się z dwóch elektrod ołowianych, mających kształt grubych krat, których oka wypełnione są gąbczastym ołowiem. Jako elektrolit służy 25 — 30%-owy kwas siarkowy.

Stopiona krzemionka, oziębiona niezbyt wolno poniżej jej temperatury krzepnięcia, nie przechodzi w stan krystaliczny, lecz pozostaje cieczą coraz to bardziej ciągliwą, aż w końcu zastyga na masę przezroczystą, bezpostaciową, tzw. szkło kwarcowe,

Ostatni pierwiastek z rodziny wapniowców, promieniotwórczy rad, 1. at. 88, ciężar at, 226,05, odkryty został przez małżonków Curie w końcu 1898 r. Jako jeden z produktów promieniotwórczego rozpadu uranu, towarzyszy on wszystkim rudom uranowym w ilości 3,4 IG-4 mg Ra na 1 g uranu. Pierwiastkiem macierzystym radu, z którego powstaje on bezpośrednio w przemianie jest jon (lo, 1. at. 90, ciężar at. 230, okres półtrwania 8,3 104 lat), będący izotopem toru.

Pokłady soli kamiennej eksploatowane są zazwyczaj metodami górniczymi (słynne na cały świat kopalnie Wieliczki). W Anglii postępuje się w ten sposób, że sól kamienną rozpuszcza się przez doprowadzenie wody do jej pokładów, wypompowuje otrzymaną solankę na powierzchnię ziemi, a następnie poddaje odparowaniu. W ten sam sposób otrzymuje się też sól z solanek naturalnych (tężnie w Ciechocinku). W krajach południowych wydobywa się sól z wody morskiej (południowa Francja, Hiszpania, Kalifornia) lub z wody słonych jezior (ZSRR, okolice dolnej Wołgi), poddając ją odparowaniu pod wpływem ciepła promieni słonecznych w dużych płytkich lagunach.

Sole powstałe przez połączenie dwutlenku krzemu z tlenkami zasadowymi noszą ogólną nazwę krzemianów. Otrzymać je można przez stapianie SiOa z tlenkami odpowiednich metali lub też z solami tych metali z lotnymi kwasami, np. z węglanami (per. § 241). W przyrodzie spotyka się w stanie krystalicznym bardzo duże ilości krzemianów, przede wszystkim glinu, żelaza, wapnia, magnezu, sodu i potasu. Są one głównymi składnikami wszystkich skał wybuchowych. Stosunek ilościowy dwutlenku krzemu do tlenków zasadowych wykazuje w tych krzemianach wielką rozmaitość wzory ich wywodzą się nie tylko od najprostszych kwasów: orto-, metakrzemowego czy dwukrzemowego, lecz niejednokrotnie i od takich kwasów krzemowych, w których na jedną cząsteczkę wody przypada 3,4 i więcej cząsteczek SiOo (kwasy wielokrzemowe). Szczegółowe poznanie własności krzemianów naturalnych stanowi główną treść mineralogii.