Blog chemia – studia podyplomowe – warszawa, sląsk, gdynia

Magnez jest metalem o połysku srebrzystobiałym, dość twardym, niezbyt kowalnym i ciągliwym. Jest on najlżejszy ze wszystkich metali użytkowych (d = 1,74 g/cm3), około 1,5 raza lżejszym od glinu, a przeszło 5 razy — od miedzi. Od dawna czynione więc były próby stosowania magnezu jako materiału konstrukcyjnego. Na przeszkodzie temu stały jego niezbyt korzystne własności mechaniczne. Własności te mogą być wybitnie polepszone przez odpowiednie dodatki. Dlatego też stopy magnezu, przede wszystkim z glinem, znajdują szerokie zastosowanie jako materiał do odlewów, zwłaszcza w przemyśle samochodowym i lotniczym. Do najczęściej używanych stopów należy elektron, zawierający do 90% Mg (reszta Al, Zn, Mn) oraz magnal (stop z glinem o zawartości najczęściej 5—12%, najwyżej do 30% Mg).

Read more »

Fluorek srebrowy, AgF, otrzymuje się przez rozpuszczenie tlenku srebrowego w kwasie fluorowodorowym. Jest bardzo łatwo rozpuszczalny w wodzie. Z roztworu krystalizuje jako jedno- lub dwu- hydrat, zależnie od temperatury. Przez ogrzewanie może być odwodniony.

Read more »

W wodzie wodorotlenki glinowe są praktycznie nierozpuszczalne. Odmiana bezpostaciowa tworzy roztwory koloidowe, podobnie jak krzemionka. Świeżo strącony wodorotlenek glinowy łatwo rozpuszcza się w kwasach, jak również w nadmiarze mocnych zasad, lecz nie w amoniaku. Po dłuższym staniu osadu rozpuszczanie odbywa się znacznie powolniej. Rozpuszczalność ta świadczy o dwoistości (amfoteryczności) wodorotlenku glinowego. Ani zasadowy, ani zwłaszcza kwasowy charakter nie jest w nim silnie zaznaczony. Wskutek tego związki powstające pod działaniem mocnych zasad na wodorotlenek glinowy i noszące nazwę glinianów ulegają daleko posuniętej hydrolizie, zwłaszcza w roztworach rozcieńczonych, nadając im odczyn silnie zasadowy. Po dłuższym staniu wydziela się z takich roztworów wodorotlenek glinowy Al(OH)3 W postaci kryształów o budowie identycznej z naturalnym hydrargilitem. Ten sam wodorotlenek wydziela się też podczas przepuszczania dwutlenku węgla przez roztwór glinianu (por. § 274).

Read more »

Na działanie czynników chemicznych krzemionka we wszystkich swoich postaciach jest bardzo odporna. Wobec dużego powinowactwa krzemu do tlenu, wyrażającego się dużą wartością ciepła powstawania SiO-2 z pierwiastków (208,4 kcal/g-cz.), redukcja jego na wolny pierwiastek odbywa się dopiero w wyższych temperaturach i po zastosowaniu energicznych środków redukujących (Mg, Al, C). Jeśli środek redukujący był użyty w nadmiarze, uwolniony krzem łączy się z nim (Mg, C) lub też tworzy stop (Al). Przez silne ogrzanie z węglem lub krzemem powstaje gazowy jedno- tlenek SiO, mogący jednak istnieć tylko w bardzo wysokich temperaturach.

Read more »

Wskutek dużego zagęszczenia atomów w sieciach przestrzennych powyższych trzech typów, znajdującego wyraz w wysokich liczbach koordynacji, poszczególne płaszczyzny sieci mogą być przesuwane względem siebie bez naruszania spójności sieci. Stąd właśnie wynika kowalność i ciągliwość, charakteryzujące typowe metale.

Read more »

Srebro spotyka się w stanie rodzimym, zwykle w postaci utworów nitkowatych lub pierzastych. Niekiedy zawiera ono znaczne ilości złota (Kongsberg w Norwegii) lub rtęci (Chile). Ważniejszymi rudami srebra są: siarczek, AgS, występujący bądź to jako samodzielny minerał, argentyt, bądź jako domieszka innych siarczków (ołowiu, miedzi) tiosole, jak prustyt AgafAsS.) i pirargiryt Agj(SbSJ) oraz niektóre inne. Pewne znaczenie ma też chlorek srebrowy, AgCl (srebro rogowe, kerargiryt), występujący głównie w złożach południowoamerykańskich.

Read more »

Typowe własności metali, wynikające z obecności w nich „gazu elektronowego”, są nieodłącznie związane ze stanem stałym lub ciekłym. Ogólne własności par metali nie różnią się zasadniczo od własności innych gazów. Pary metali mogą mieszać się w dowolnych stosunkach z parami innych substancji, są przepuszczalne dla promieni świetlnych, źle przewodzą5 ciepło i prąd elektryczny. Pary większości metali składają się z cząsteczek jednoatomowych. Nie jest to jednak cechą wyłączną metali. Z i jednej strony bowiem spotyka się jednoatomowe cząsteczki

Read more »

Miedź różni sią od innych metali już na pierwszy rzut oka swym charakterystycznym czerwonym połyskiem. Jest ona niezbyt twarda, przy tym nadzwyczaj kowalna i ciągliwa, dzięki czemu może być wy— klepana w cieniutkie blaszki, przeświecające światłem zielonkawym, lub też wyciągnięta w drut o grubości nie przekraczającej paru setnych milimetra. Wytrzymałość drutu miedzianego na rozerwanie wynosi do 34 kg/mm2. Miedź jest po srebrze najlepszym ze wszystkich metali przewodnikiem ciepła i elektryczności. Jej przewodność cieplna w 18°C wynosi 0,989 cal/cm sek-stopień {98,3°/o przewodności srebra), a przewodność elektryczna w 18°C — 57,2 odwrotności oma (93°/o przewodności srebra). Jednakże już drobne ilości takich zanieczyszczeń, jak P, As, Sb, silnie obniżają przewodność elektryczną miedzi.

Read more »

Przytoczony „szereg napięciowy” metali pozwala przewidzieć, w jakiej kolejności mogą one rugować się wzajemnie z roztworu. Zawsze mianowicie metal stojący bliżej początku szeregu ruguje wszystkie dalsze. Jeśli rugowanie odbywa się w ten sposób, że jeden metal zostaje zanurzony w roztworze zawierającym jony drugiego, np. cynk w roztworze soli miedziowej, wówczas miedź osadza się wprost na. cynku, a wyzwalająca się przy tym energia wydziela się w postaci ciepła. Jeśli jednak zanurzy się oba metale do roztworu soli miedziowej, a następnie połączy się je przewodnikiem, wówczas cynk przechodzi do roztworu w postaci jonów Zn2+, a miedź osadza się na elektrodzie miedzianej. Zamiast energii cieplnej układ dostarcza energii elektrycznej.

Read more »

Stront i bar, tworzące z wapniem oraz promieniotwórczym radem rodziną wapniowców w ściślejszym znaczeniu, są pod każdym wzglądem podobne do wapnia. Należą do pierwiastków mniej rozpowszechnionych, zwłaszcza stront. Ten ostatni występuje w minerale stroncjanicie, SrCOj (od miejscowości Strontian w Szkocji, gdzie po raz pierwszy został wykryty w końcu XVIII w.) oraz w celestynie, SrS04. Głównym minerałem barowym jest baryt, czyli szpat ciężki, BaSO/± (fktgcę = ciężki). Prócz tego bar Występuje w postaci węglanu, BaCO (witheryt) oraz wchodzi w skład minerału harmotomu, glinokrzemianu z grupy zeolitów, zawierającego obok baru również potas jako składnik elektrododatni. Związki baru tworzą też dość znaczną domieszkę w psylomelanie, silnie zanieczyszczonej odmianie dwutlenku manganu. Zasada barowa została definitywnie uznana za odrębną „ziemię” przez Scheelego w 1774 r.

Read more »

Spośród soli strontu i baru wspomnieć należy przede wszystkim o siarczanach, SrS04 i BaS04, stanowiących główne minerały tych pierwiastków. Oba krystalizują w układzie rombowym i są izomorficzne z bezwodnym siarczanem wapniowym, anhydrytem. Gęstości ich wynoszą odpowiednio 3,96 g/cm3 i 4,50 g/cm3. Znany jest też hydrat SrS04 H2O, tworzący kryształy jednoskośne o gęstości 2,914 g/cnrrt BaS04 natomiast hydratu nie tworzy.

Read more »

Podczas wprowadzania gazowego acetylenu do amoniakalnego roztworu chlorku miedziawego strąca się acetylenek miedziawy, Cu2C2, w postaci jaskrawoczerwonego osadu. Po wysuszeniu wybucha on dość gwałtownie pod wpływem ogrzania lub uderzenia.

Read more »